niedziela, 21 listopada 2010

BARCELONA - CASA DE BATLLO

Depczemy Gaudiemu po piętach... . Tym razem w Casa Batlló. Budynek od 1900 roku znajdował się w rękach Josepa Batlló Casanovasa, który zlecił Antoniemu Gaudiemu oraz konstruktorowi Josepowi Bayo Fontowi odbudowę zrujnowanej posesji. Gaudi sam nadzorował prace - kierował nimi stojąc na ulicy. Prace trwały od 1905 do 1907. Powstało architektoniczne cudeńko!

Poniżej pierwsza część opowieści zaklętej w zdjęciach.
 




















piątek, 12 listopada 2010

ROZMOWA - fragment sztuki scenicznej.

Piszę i piszę... . Zobaczymy, co z tego wyjdzie. A oto krótki fragment mojej sztuki teatralnej.

Późny wieczór. Ona i on, małżeństwo, siedzą przed telewizorem. Ona ceruje dziecięce spodenki. Z sąsiedniego pokoju, w którym śpi ich córeczka, dobiega spokojna, relaksacyjna muzyka.


On: Czy mogłabyś wyłączyć choć na chwilę tę muzykę, albo przynajmniej ściszyć? Chciałbym z tobą porozmawiać. A co to w ogóle jest? Ptaszki, pszczółki i ki diabeł jeszcze!


Ona: No dobrze, dobrze, ale to specjalna muzyka relaksacyjna dla Martusi. Pani doktor przegrała mi ją ze swojej płyty. Martusia ją lubi… .

On: Ale przecież Marta śpi, to po co jej teraz ta muzyka. (Chwila milczenia...).
To co, możemy ... ? Bo muszę ci coś powiedzieć.

Ona: Ja też. Pani doktor bardzo chwali Martę. Dziś nauczyła się mówić „lala”. Szkoda, że nie słyszałeś. Trochę była nieznośna, to prawda, ale za to wszystkie ćwiczenia wykonała prędzej niż zwykle. Musisz pójść kiedyś z nami. Pani doktor mówi, że jak cała rodzina uczestniczy w terapii, to postępy są szybsze. A i mnie byłoby łatwiej – dziś to się tak umęczyłam z Martą w autobusie. Wiesz, najpierw wsiąść, potem wysiąść. Ale za to wróciłyśmy komfortowo. Poznałam w instytucie panią, której córeczka też ma MPD. Przyjechały na terapię pierwszy raz. Ta pani ma samochód. Jakie to ułatwienie! Wszędzie dojedzie – na terapię, do lekarza.

On: Nie stać mnie na drugi samochód... .

Ona: Ja wiem, ja tylko tak, bo to byłoby cudownie. Nie gniewaj się. Pracujesz, robisz co możesz… . No, nie gniewaj się. A może w przyszłym tygodniu mógłbyś z nami pojechać? Zobaczyłbyś, jaka Martusia jest dzielna, bo w domu to nie masz czasu spojrzeć… .

On: Chyba nie będę mógł, bo… .

Ona: Tak, wiem, przecież pracujesz. To może kiedy indziej? Aaa, i jeszcze ten neurolog w przyszłym tygodniu. Pojadę z Martusią, nie martw się, damy sobie radę.

On: Słuchaj, musimy porozmawiać... .

Ona: Tak, tak... . Czekaj. Martusia? Zobaczę, czy się nie obudziła. (Ona wychodzi z pokoju na chwilę, ale zaraz wraca). Już jestem, wszystko dobrze, tylko coś jej się chyba śni i jęczy trochę przez sen. Ale to może tak być i pani doktor mówi, żebyśmy się nie martwili.

On: Posłuchaj, dostałem propozycję pracy w innym mieście – wyższe stanowisko, lepsze zarobki.

Ona: Musiałbyś dojeżdżać?

On: Nie, ja tam dostanę mieszkanie.

Ona: Ale jak mielibyśmy się stąd przeprowadzić? Martusia przyzwyczaiła się do pani doktor, do instytutu, wiesz, nawet ma koleżankę.

On: Źle mnie zrozumiałaś. To JA muszę wyjechać.

Ona: Sam?

On: Przecież właściwie od dawna radzisz sobie z Martą, a my - prawie się nie widujemy. Wszystko jest nie tak. Ty jakoś pogodziłaś się z chorobą Marty, ale ja nie umiem. Tak będzie lepiej. Oczywiście będę przysyłał ci pieniądze, nawet pewnie więcej niż teraz. Chyba to dobrze, nie?

Ona: Mamy zostać same? Na zawsze?

On: Oj, no nie przesadzaj! Przecież masz znajomych. Nawet dziś kogoś poznałaś, sama mówiłaś.

Ona: To są obcy....

On: Przyzwyczaisz się. Mnie też będzie ciężko. Czy ty sobie wyobrażasz, jak ja będę musiał zasuwać?

Ona: To nie wyjeżdżaj.

On: Muszę, bo ja już tu zostać nie mogę. O, chyba Marta płacze. Idź do niej, a ja położę się już spać. I nie rób mi jutro obiadu, zjem coś na mieście.

sobota, 6 listopada 2010

BARCELONA!!!!!!!

Słynna La Sagrada Família (Temple Expiatori de la Sagrada Família – katalońska Świątynia Pokutna Świętej Rodziny), secesyjny kościół w Barcelonie w Katalonii, uważany za główne osiągnięcie jej projektanta, katalońskiego architekta Antoniego Gaudí. Sagrada Família ma status bazyliki.






















czwartek, 4 listopada 2010

ZIMOWA PIOSENKA???

Znalazłam w swoim folderze z wierszykami i tak jakoś... . Niby do zimy jeszcze daleko (tere fere), jesień złota króluje (ale już berło pomału oddaje?), mrozu ani widu (ale jakby trochę słychu, zwłaszcza nocą), a dzień całkiem długi (tia, po zmianie czasu na ZIMOWY)
Niniejszym, tytułem przyzwyczajania umysłu i ciała, piosenka pt.






Kiedy spadną śniegu płatki.

Uśmiechnięta buzia świata ,

dziś zadziwia nas radością .

Śnieżne łapki , zimne łapki

otuliły świat białością


Musimy się odnaleźć w słonecznej iskierce ,

by zatańczyć szalonego walca eskimosów .

Już wiruje z nami Ziemia , renifery przytupują ,

a my w górę , tam gdzie chmurki ,

tam gdzie gwiazdy nas całują .


Spójrz , śnieg cały w twoich oczach .

W moich chce się srebrzyć lód .

Zima nas tak obdarzyła ,

ona ma prezentów w bród

Ale masz czerwony nosek

A ty jaki ? Też pąsowy !

Naszym nosom zaśpiewajmy ,

na organkach im zagrajmy

właśnie tak:


Musimy się odnaleźć w słonecznej iskierce ,

by zatańczyć szalonego walca eskimosów .

Już wiruje z nami Ziemia , renifery przytupują ,

a my w górę , tam gdzie chmurki ,

tam gdzie gwiazdy nas całują .

poniedziałek, 18 października 2010

I jeszcze - FRANCJA, WAKACJE

Wracam do Francji, ale tylko wspomnieniami. Miło pomyśleć o lecie i wakacjach, prawda???

Pod namiotem też nocowaliśmy, a jakże. W Normandii. Nowy sprzęt wymaga, by czasem pomyśleć ciut dłużej niż chwilę, jak to diabelstwo poskładać, skoro wcześniej rozłożyć się dało... :-)






Po prostu fascynujące to składanie namiotu ;-)




Za chwilę, jak już uporamy się z namiotem, ruszymy dalej, do Bretanii.
Poniżej średniowieczne, urocze miasteczko Dinan.





Przesympatyczna Bretonka, w charakterystycznym stroju.

















środa, 13 października 2010

JAK WAM SIĘ PODOBA - właśnie, jak???

Przeróbka fragmenciku dzieła mojego ulubionego dramaturga, znanego na szerokim świecie jako William Shakespeare. Komedia pt. "JAK WAM SIĘ PODOBA" ("AS YOU LIKE IT") urzeka, inspiruje... . Poniżej cytat, który większość z nas zna przecie :-) 

"Świat jest teatrem, aktorami ludzie, którzy kolejno wchodzą i znikają."

"All the world's a stage,

And all the men and women merely players:
They have their exits and their entrances."

I cóż ja z Aktem Czwartym zrobiłam??? Rezultat poniżej.

Akt Czwarty


Scena trzecia

Mała mieścina gdzieś na południu kraju


Wchodzą Rozalinda i Celia


Rozalinda:
No i co, nie miałam racji? Nie ma go! A mówił, że będzie o drugiej... . Nie pamięta o mnie.


Celia
Zakochani zachowują się jak wariaci. On jest taki sam. Chciał wyładować gdzieś swoją energię, więc pewnie poszedł na siłownię, ale nie doszedł. Usnął.


Wchodzi Sylwek
Ale kogo widzą moje piękne oczy?


Sylwek
Czy nie przeszkadzam? Moja Felunia kazała oddać ci ten list.
Wręcza list Rozalindzie

Co jest w liście? Nie mam pojęcia. Wściekła była jak osa, gdy machała długopisem i pewnie nawsadzała w nim niecenzuralnych słów. Jakby co – nie do mnie pretensje.


Rozalinda (przeglądając list)
Jej zarozumialstwo pojęcie ludzkie przechodzi! Za grosz kultury! Czekaj, czekaj... na końcu pisze:” Gdybyś był jedynym facetem na świecie” – chodzi o mnie – „wolałabym zostać zakonnicą”. No i dobrze. Czy ja ją o coś proszę? Zależy mi na niej? Ej, chłoptysiu, to pewnie twój pomysł, te bzdury w liście?


Sylwek
Nie, no skąd. To Felunia sama ten liścik odpaliła.


Rozalinda
Żartujesz? Zwariowałeś z tej miłości. Przecież ona ma ręce jak niedźwiedź łapy. Najgrubszy długopis do nich nie pasuje. Ty musiałeś napisać ten list.


Sylwek
Słowo harcerza – to nie ja.


Rozalinda
Ale dziewczyny tak nie piszą! Kartka byle jak wydarta z zeszytu, pismo – dysgraficzne, a styl? Bazarowego handlarza mięsem, co muchy mógłby ołówkiem przeganiać! Chcesz, to ci przeczytam.


Sylwek
Okey. Słucham, bo nie wiem, co tam jest, choć wiem, co jest w sercu Felusi – tylko OKRUCIEŃSTWO.


Rozalinda
Uwaga, czytam:

„Piękny jesteś jak Garou.
Twoja postać budzi mnie ze snu.
I czemu mnie odtrącasz,
Jakbyś robale z kwiatka strącał?”

Dobre sobie – ona mnie obraża! Wynika z tego, że niewiele różnię się od pająka?

„Patrzysz na mnie obojętnie,
A ja szaleję namiętnie.
Spójrz na mnie inaczej, kochanie,
A dam ci me usta na śniadanie.
Ten idiota, co list niesie mój,
Przyniesie również i twój.

Chcę od dziś twoją być,
Jeśli nie – w grobie śnić!”


Sylwek
I ty mówisz, że ona cię obraża?


Rozalinda
Oczywiście – tymi swoimi częstochowskimi rymami. A ty – całkiem oszalałeś. Kochasz takiego potwora? Przecież ona cię wykorzystuje i naśmiewa się z ciebie! Okropność! Ale idź, idź do niej, pajacu i powtórz jej to: Jeśli tak się we mnie kocha, to rozkazuję jej kochać też ciebie. Nie zgodzi się – to good bye, nie chcę słyszeć o niej. A teraz zmykaj do swej Felki, bo ja muszę z kimś porozmawiać.


Sylwek wychodzi, wchodzi Oliwier.


Oliwier
Witam. Nie wiecie przypadkiem, pod którym numerem mieszka brat z siostrą? Sprowadzili się niedawno... .


Celia
Wiemy, ale nikogo teraz tam nie zastaniesz.


Oliwier
Zaraz, zaraz. Tak, to o was była mowa. „Chłopak o nieco kobiecej urodzie i młodsza siostra – niższa od niego brunetka” . Nie mylę się?


Celia
Cóż, przyznajemy się.


Oliwier
Acha, to w takim razie pozdrawiam w imieniu Orlanda. Dla ciebie, podobno zwana Rozalindą, mam upominek. Przyznaję, niezbyt miły – chustkę splamioną krwią.

Wyjmuje zakrwawioną chustkę


Rozalinda
Tak, tak. Ale co się stało?


Oliwier
Już mówię. Orlando umówił się z wami na godzinę czternastą. Nic nie przeczuwając szedł sobie przez park, rozmarzony. Nagle ujrzał przed sobą jakiegoś żebraka w łachmanach. Kloszard ten spał na ławce. Podszedł do niego, spojrzał w twarz i ... poznał rodzonego brata!


Celia
Orlando wspominał o bracie jako o kimś złym i wypaczonym.


Oliwier
I miał niestety rację.


Rozalinda
Dobrze,dobrze – i co dalej?


Oliwier
Orlando odszedł kilka kroków, nie chciał więcej widzieć brata. Gdy się obejrzał, zobaczył bandziora z nożem, który skradał się w kierunku żebraka.


Celia
I?!


Oliwier
Najpierw chciał machnąć ręką i pójść sobie, ale uczciwość i obowiązki wobec rodziny zwyciężyły. Rzucił się na bandziora i po krótkiej szamotaninie zmusił do ucieczki. Ten hałas zbudził mnie ze snu... .


Celia
A więc to ty jesteś tym bratem?


Rozalinda
I ciebie uratował?


Celia
Choć dawniej chciałeś się go pozbyć?


Oliwier
Ja i nie ja. Zmieniłem się. Już nie jestem taki jak dawniej.


Rozalinda
A co oznacza krew na chustce?


Oliwier
Cierpliwości. Kiedy wyjaśniliśmy sobie wszystko, przeprosiliśmy się i pogodziliśmy, Orlando zaprowadził mnie do szefa. Szef się ucieszył, poczęstował mnie obiadem i dał nowe ubranie. Potem razem z Orlandem poszliśmy do jego mieszkanka (nędznej kawalerki). Wtedy zauważyłem, że mój brat jest ranny! Zemdlał z upływu krwi, wołając cicho – „moja Rozalinda!” Ocuciłem go i opatrzyłem ranę. Gdy poczuł się lepiej, poprosił bym was odnalazł i opowiedział o wszystkim. Na znak, że mówię prawdę, wręczam ci tę chustkę, całą we krwi.


Rozalinda mdleje

Celia
Ganimedzie, co ci jest?


Oliwie
Cóż, niektórzy mdleją na widok krwi.


Celia
Nie, to nie to!

Rozalinda przytomniejąc

Rozalinda
Chcę do domu!


Celia
Chodź, zaprowadzimy cię.

Pomagają Rozalindzie wstać


Oliwier
No, weź się w garść. Nie bądź baba!


Rozalinda
Ja tylko udawałem. Możesz o tym powiedzieć bratu.


Oliwier
Coś zmyślasz. Nie wyglądało to na udawanie. Blady jesteś jak papier.


Rozalinda
Ale ja naprawdę udawałem!


Oliwier
Dobra, dobra. W takim razie graj dalej i zachowuj się po męsku.


Rozalinda
Staram się, ale jakoś mi nie wychodzi.


Celia
O Boże! Chyba gorzej się czujesz! Chodźmy szybko do domu! Idziesz z nami, bracie Orlanda?


Oliwier
Tak. Pomogę wam, bo muszę przynieść sensowną odpowiedź bratu – jak Rozalinda zareagowała na jego usprawiedliwienie.


Rozalinda
Coś wymyślę. Ale ty musisz opowiedzieć mu, jaki ze mnie świetny aktor.

Wychodzą.

czwartek, 7 października 2010

NORMANDIE, FRANCE and shells, coquillages



Pełnia szczęścia, radość w ilościach hurtowych z powodu muszelek w ilościach hurtowych. I te rozmiary! Wiadra w dłoń, zbieramy. Pod nogami muszle, na horyzoncie muszle... . Muszle tu, muszle tam, raj dla panów i dla dam. PORT EN BESSIN. Muszlowisko, niezapomniane wrażenia dla moich córciaków . I dodatkowy bagaż, kilogramy bagażu :-)))))))))))))))









DEAUVLLE - niewielkie miasteczko, ale wciąż popularny kurort, znany paryskiej śmietance. Weekendowe wypady ze stolicy? Jak najbardziej!
Casino... . Tym razem nie próbowaliśmy szczęścia. ;-)












środa, 6 października 2010

FRANCE, NORMANDIE - wakacyjne wspominki powracają...

Czerwiec 1944, Normandia. Wielka operacja desantowa, kryptonim "Overlord", której celem było stworzenie drugiego frontu w Europie... . Nie sposób ominąć plaże D-day podczas wojaży normandzkich. Odwiedziliśmy Musee Memorial Omaha Beach. Ze szczytu klifów, ponad plażą Omaha, niemieccy obrońcy bezkarnie razili lądujących na plaży Amerykanów. Na nadmorskim piasku pozostało ponad 1000 zabitych żołnierzy. W 1979 roku, teren Przylądka Pointe du Hoc został przekazany przez Francję rządowi USA, jako miejsce pamięci narodowej Amerykanów.






środa, 29 września 2010

MONOLOG

Zapraszam do lektury mojego mikro-opowiadania-monologu:

W kafejce, w centrum miasta, siedzą dwie kobiety - matka i córka.
       
Przyjemnie tu, takie sympatyczne kolorki na ścianach i ta muzyczka (chwila milczenia). Chcesz jeszcze herbaty? Nie, nie zapomniałam, że nie przepadasz za herbatą. Tak, wiem, nie zaprosiłam cię tu, by rozmawiać o herbacie. Mamo, nie odpowiadałaś na moje listy, telefon w twoim mieszkaniu milczał jak zaklęty. I nic dziwnego, skoro już tam nie mieszkasz, a dom stoi pusty. Nie potrafiłam się z tobą skontaktować. Dopiero Renata podała mi numer twojej komórki.


Nie, nie, nie. Nie zostawiłam cię na pastwę choroby i bezdusznych ludzi. Dlaczego nie chcesz zrozumieć, jak ważny był ten wyjazd ? Tyle czasu czekałam na tę propozycję. Czekałam aż dzieci urosną i będę mogła je zostawić same w kraju, czekałam aż szef mnie doceni, czekałam ... . To bez sensu! Nie słuchasz mnie, jak zwykle zresztą. Zawsze tylko mówiłaś, i mówiłaś, i mówiłaś. Nigdy nie interesowało cię, co MY mamy do powiedzenia. Wiem, poświęciłaś dla nas wszystko – dla mnie i dla Grześka. I dlatego on wyprowadził się tak daleko, a jedyny znak życia, jaki daje, to kartki na święta. Ja też jestem wyrodnym dzieckiem, niewdzięcznym i bez serca. Ty sobie żyły wypruwałaś, prałaś zasrane pieluchy – a nie było wówczas pampersów, - karmiłaś, nocy nie przesypiałaś i tak dalej, i tak dalej. Po prostu normalne życie normalnej matki. A teraz proszę cię, wysłuchaj mnie, raz w życiu wysłuchaj kogoś innego! Zrozum, że ja też mam jakieś racje, pragnienia. Wiem, twój stan był krytyczny, ale miałaś pielęgniarkę na okrągło, opiekę o jakiej marzy niejeden chory, lekarza na każde zawołanie i panią Asię, która doglądała wszystkiego. Nie mogłam zostać, rozumiesz, nie mogłam. Ten wyjazd tyle dla mnie znaczył, dla mojej pracy, dla mnie samej! Zgoda, w tym momencie myślałam o sobie. A czy nie mam prawa? Chyba każdy czasami powinien zadbać o siebie, o to, co dla niego bardzo ważne … . Czy to nienormalne?? Oczekujesz od dzieci poświecenia, ponieważ ty się dla nich poświęciłaś? Po to się wychowuje dzieci? Nie, nie zgadzam się z tym. Dzieci nie są zdolne do takich poświęceń wobec rodziców, jak matki i ojcowie wobec własnych dzieci. I nie ma w tym nic złego! Nie można oczekiwać, że synowie i córki oddadzą nam to, co otrzymali od nas. Przynajmniej nie mamy do tego prawa. Tak, tak właśnie uważam. Mam nadzieję, że nie zmienię zdania i nie będę żądała od moich dzieci zapłaty za to, co dla nich zrobiłam. Ale czy to oznacza, że nic nas nie łączy – mnie i ciebie? Że skoro wyjechałam w czasie twojej ciężkiej choroby bardzo daleko i na długo, zostawiając cię pod doskonałą opieką, czy to znaczy, że cię nie kocham?! Ja tylko miałam nadzieję, że mnie zrozumiesz, bo przecież wiesz, dlaczego wyjechałam. Czy mogę jeszcze liczyć na zrozumienie – szczerze mówiąc pierwszy raz w życiu?

To co, może chcesz kawy? Zamówię... .

niedziela, 26 września 2010

Świnka morska

Małe tańczące pyłki spadały na ziemię, za nimi spieszył jakiś kłaczek, a na końcu wirował skrawek papieru, który wylądował na rękawie mojej kurtki.


- No, i co ty na to? – zdawał się pytać.

- Nic, już wiem.

Bogusia trzepała koce, narzuty, poduszki. Pewnie zaraz rozpocznie przesuwanie szaf i wywlecze ciężki, wełniany dywan. Po raz kolejny „strzepywała marzenia i nadzieje”. Wyfruwały z jej mieszkania wraz z kurzem i niepotrzebnymi śmieciuszkami – tak samo niepotrzebne, zawadzające, jak kurz – wciąż powracające, choć co dzień wypraszane.

Wbiegłam po schodach. Zapukałam. Cisza. Nacisnęłam klamkę. No tak, znowu nie zamknęła drzwi i każdy powsinoga mógł wejść i wynieść... . Właśnie, cóż on mógłby stąd wynieść?

- Bogusia ! – wydarłam się w głąb pokoju. Bogusia wysunęła głowę, nogi pozostawiając na balkonie.

- Cześć! Wejdź i zrób sobie kawę, bo nie sądzę byś miała chęć na herbatę. Jestem zajęta i ciesz się, jeśli poświęcę ci choć minutę.

Bogusia odwróciła się i wróciła do trzepania.

- Dobra, dobra. Chyba nie muszę pytać... ?

- Nie musisz – odwróciła się i spojrzała mi prosto w oczy. – Nie zatrudnili mnie.

- Ale dlaczego? Mówiłaś, że tym razem to już na 100%. Przecież wszystko było uzgodnione i chodziło tylko o podpisanie umowy?

- Tak, ale w międzyczasie zjawił się facet i facet dostanie tę pracę. Baba znów zostanie na lodzie.

- Jak to uzasadnili?

- Jak? Nijak! Takie tam trele – morele. Wiesz, kiedy on mi to mówił, widziałam w jego oczach taką samą ironię, jak u kolegów ze studiów, wygłaszających tę swoją zagadkę: „W czym kobieta elektronik przypomina świnkę morską?”

- „ Że ani świnka ani morska” – odpowiedziałam. Dobrze znałam to powiedzonko.

- Właśnie. - Bogusia z zaciśniętymi ustami powróciła do trzepania.

Wiedziałam, że to koniec naszej rozmowy. Nie powie już ani słowa na ten temat. Było mi strasznie przykro. Tyle lat nauki, studia podyplomowe, kursy, języki, doświadczenie. Na nic. Bez znaczenia. Zawsze w drugim rzędzie. W pierwszym – płeć męska.

Wsiadłam do samochodu. Za chwilę byłam już na Puławskiej. Skręciłam i zostałam na lewym pasie. No nie! Od razu klaksony! Pewnie, że zaraz zmienię pas, ale na razie nie mogę. „Nie ma nic gorszego, niż baba za kierownicą” – mawia mój tata. Oczywiście, lepiej gnać ile silnik pozwala i skończyć w rowie, kasując po drodze kilku zbędnych przechodniów. Nagle, na sąsiednim pasie zamajaczył mi samochód z intrygującą naklejką na tylnej szybie – „baba za kierownicą”. Lepiej od razu się przyznać.

A potem, gdy byłam już w domu, zadzwonił telefon.

- Anka? Słuchaj, jestem wściekła.

- To znaczy, że pokłóciłaś się z Markiem.

- A co myślisz? Powiedział, że jak typowa kobieta „nie wiem co myślę, zanim nie usłyszę co mówię”.

- Chyba zbytnio się przejmujesz męskim gadaniem. Lepiej powiedz, co słychać w waszym Domu Dziecka.

- Mam rewelacyjną wiadomość! Zatrudnili faceta! Rozumiesz? Facet pracujący w domu małego dziecka! Ubaw po pachy. Jest u nas tydzień, a miał już z dziesięć przygód z niemowlakami. Tylko pytanie, czy to na pewno facet, skoro przyszedł do nas do pracy.

Tak, to było bardzo śmieszne. Chyba muszę sprawdzić, gdzie sprzedają te naklejki z dumnym napisem „baba za kierownicą” … .

czwartek, 16 września 2010

Voyages, voyages, voyages... PARC ASTERIX - Having fun!! Dalszy ciąg migawek z podróży

Wracam do wakacyjnych wspominanek, ale trochę niechronologiczne. Ostatnim punktem programu pt. " Le Voyage en France" był PARC  ASTERIX. Wspólnie ustaliliśmy, że wybierzemy coś bardzo francuskiego, bo Disneyland to tylko "in America" (maybe one day… J). Przez Paryż śmignęliśmy nocą i tylko ja zdążyłam dojrzeć gdzieś w oddali Wieżę Eiffla, czubeczek , środeczek i nóżki. Obudzone dzieci i kierowca, zbyt powolni, musieli zadowolić się tylko nóżkami słynnej wieżyczki. Paryża nie planowaliśmy – za mało czasu i pieniędzy. Ale Asterix, to dla dziewczyn jak wisienka albo czekoladowe serducho na torcie. Moninia już tam była, opowiadała, zdjęcia pokazała i – koniec, no koniec. Dzieci też mają swoje prawa. Chociaż, co tu kryć, mąż i ojciec bawił się niezgorzej … . Zaliczyli wszystkie atrakcje, roller castery, kąpiele wodne, kaskady - wodospady itp. Kasik też! Tylko ja, pechowiec, przechorowałam, przesiedziałam (takie tam żołądkowe sensacje mnie dopadły. Wiedziały kiedy, dranie. Po jednej huśtawce impreza dla mnie była już "finto")




W swoim żywiole…, mniamci, ale to już ostatni uśmiech tego dnia… .


Barbe à papa - i już wiadomo, skąd Barbapapa. Pamiętacie dobranockę dla dzieci o tym tytule????






Dzielna, silna, choć zmoknięta :-)








Cola tylko jedna...


 



a ten Zeus, to ma majteczki w kwiatki!!!!!

Ciąg dalszy, wiadomo, nastąpi :-)))))))))))))))